Wróżka

     Czas na krótki niczym sternik łajby "Polska" tonącej w Morzu Katolickim, świeżutki niczym włos łonowy doradcy Macierewicza i absurdalny niczym Szydło z worka pościk. Ale dałam im popalić, ja pi*rdolę. 

     Jakiś czas temu zaczęłam dokarmiać gołębie przed Pieko. Takie hobby. Wiecie, po całodniowym krojeniu chleba trochę się tych okruszków i ziaren nazbiera. Wcześniej je po prostu wyrzucałam do śmieci i tyle. Aż pewnego dnia, stojąc przed Pieko przy porannym papierosku w otoczeniu Biedronki, bloków i kup chodnikowych, stwierdziłam, że fajnie byłoby popatrzeć na coś zabawnego i prostego: WALCZĄCE O OKRUCHY GOŁĘBIE. "TAK"- pomyślałam z zachwytem. Sypnęłam żarciem 5 metrów w przód i trochę w lewo i wróciłam do środka. Po dwóch godzinach przyszedł czas na kolejnego papierosa. Wychodzę, patrzę, a tam jeden jedyny gołąb: Bartek. Trochę biały, trochę szary i cienki jak obietnice wyborcze. Biedaczek taki. Jadł sobie sam, bez kumpli, dziewczyny czy chłopaka, więc postanowiłam, że każdego dnia, gdy Bartuś zapuka do drzwi Pieko (...tak, robi to), to wyjdę z nim na wspólne śniadanko- on okruszki, ja papierosek. 
Bartek nabrał ciałka, zaczął się przyjaźnić z kilkoma innymi gołębiami i jest okazem zdrowia, szczęścia i wyższości chleba nad resztą pożywienia. 
Przyjemnie się patrzy na pławiące się w puszku z pieczywa ptaki, które mają z tego większą radochę niż dzieci lat 90. miały z Pegasusa. Tak młodzieży, Pegasusy to takie konie ze skrzydłami, które każdy miał w domu zamiast psa. Wyginęły wraz z nadejściem technologii, bo nie mogły sobie utworzyć konta na Facebooku. Nie ma rączek, są kopytka. 

     Teraz przejdę do głównej anegdotki, która mnie dnia dzisiejszego pozytywnie rozj*bała. Rzecz jasna łączy się z Bartusiem i jego ziomkami. 
Chwilę przed godz. 10 wyszłam sobie na papieroska, by przywitać się z gołębią ekipą i sypnąć im papu. Stoję, delektuję się dymem, jest cicho, spokojnie i nie aż tak zimno. Nagle unosi się gwałtowne "K*RWA!". Szukam wzrokiem jamy gębowej, która wydobyła z siebie to fenomenalne, oznaczające wszystko, słowo. Znalazłam. Pan z psem. Pan, który wygląda jak wyjątkowo trzeźwy żul i pies, a właściwie suka, która najprawdopodobniej jest przyczyną zakupienia chodnikowego, a jej właściciel nie wygląda na porządnego zbieracza gorących prezencików od swojego nieświadomego wyrządzonego zła pupila. Spotkaliśmy się z panem ocznie. Chwila ciszy. Jeszcze raz "K*RWA!" w przestrzeń. Patrzy na mnie i mówi pod wąsem coś o tym, że palę. Nagle, naprawdę BARDZO nagle, rzuca głośno: SZYBKO UMRZESZ! 
I poszedł dalej.
Wróżka? Zobaczymy. 


     A na koniec Bartuś:

XOXO, Kejti gerl